Nederlands
Wittgenstein schreef zijn Tractatus Logico-Philosophicus in een zeer gestructureerde en nogal eigenaardige stijl. In een verzameling van 525 genummerde stellingen behandelt hij de relatie tussen taal en werkelijkheid en beoogt hij de grenzen van de wetenschap te definiëren. Een prominente visie uiteengezet in de Tractatus is de beeldtheorie, soms de beeldtheorie van de taal genoemd. De beeldtheorie is een voorgestelde verklaring van het vermogen van taal en denken om de wereld weer te geven.
Velen plaatsen Wittgenstein in de logisch positivistische traditie - zoals zijn mede-Oostenrijkers van de Wiener Kreis - die aanhangen aan een kennistheorie die stelt dat alleen uitspraken verificeerbaar door directe waarneming of logisch bewijs betekenisvol zijn in termen van het overbrengen van waarheidswaarde, informatie, of feitelijke inhoud.
Maar als we kijken naar Wittgenstein's laatste uitspraak in de Tractatus: "Waarover men niet spreken kan, daarover moet men zwijgen." en velen beweren dat dit het centrale punt van dit werk is, dan plaatst dit hem meer in de mystieke traditie. Na dit werk verliet Wittgenstein de filosofie jarenlang volledig, overtuigd dat hij alles had gezegd wat er te zeggen viel.
Vele jaren later in zijn Philosophische Untersuchungen hanteerde Wittgenstein een compleet andere stijl, meer schrijvend in aforismen, die hij taalspelen noemt. Een centraal kenmerk van taalspelen is dat taal wordt gebruikt in context en dat taal niet begrepen kan worden buiten zijn context.
Zonder te pretenderen de twee verschillende benaderingen in detail te kunnen uitleggen in een LinkedIn post, is een analogie in het bedrijfsleven dit: de puur logische en cijfergedreven manier om je bedrijf te benaderen zal altijd tekortschieten, je moet het aanvullen met emotie en verhalen vertellen om beslissingen te sturen in een bepaalde context.
Ben jij meer een logisch of meer een verhalen vertelend persoon?
